نقشه‌برداری

نقشه‌برداری به علم اندازه‌گیری دقیق و تعین موقعیت نسبی عوارض روی سطح زمین اطلاق می‌شود. از این تعریف ساده چنین استنتاج می‌شود که هدف، تعیین مختصات نقاط در سه بعد است. در بعضی موارد، برای تعیین موقعیت، بعد زمان نیز مورد توجه قرار می‌گیرد (سنجش‌های نجومی و نقشه برداری ماهواره‌ای). مختصات مطلوب می‌تواند مختصات دکارتی Z,Y,X و یا مختصات عرض و طول جغرافیایی باشد.

معمولاً عملیات نقشه‌برداری شامل دو مرحله برداشت (یا اندازه‌گیری) و محاسبه و ارائه نتایج کار است. در مرحله اندازه گیری، از وسایل و دستگاه‌ها و نیز روش‌های مختلفی استفاده می‌شود تا داده‌های لازم برای مرحله دوم بدست آید. نتایج کار به صورتهای آنالوگ (نقشه، مقاطع طولی و عرضی و...) و یا ارقامی (مانند جدول‌ها، مدل‌های رقمی زمین) ارائه می‌گردد.

در نقشه‌برداری از مناطق کوچک اثر کرویت زمین تقریباً ناچیز است و می‌توان زمین را در منطقه کوچکی مسطح در نظر گرفت. در مواقعی که زمین را مسطح فرض کنیم روش نقشه‌برداری مسطحه نامیده می‌شود این فرضیه مادامیکه سطح منطقه مورد نظر از چند صد کیلومتر مربع تجاوز نکند قابل قبول است. نقشه‌برداری مسطح برای کارهای مهندسی، معماری، شهرسازی، باستانشناسی، کارهای ثبت و املاکی، تجاری، اکتشافی بکار می‌رود. برای نمایش اطلاعات جمع‌اوری شده در نقشه‌برداری از سیستم تصویر استفاده می‌گردد.

نقشه برداری زمینی

تعیین موقعیت نسبی نقاط واقع در سطح زمین و یا نزدیک به آن هدف اصلی نقشه برداریاست. از این تعریف ساده چنین استنتاج می شود که هدف، تعیین مختصات نقاط در سه بعداست. البته در بعضی موارد، برای تعیین موقعیت، بعد زمان نیز مورد توجه قرار می گیرد (سنجش های نجومی و نقشه برداری ماهواره ای). مختصات مطلوب می تواند کارتزین (Z,Y,X) و یا جغرافیایی (h,y,k) باشد.
معمولا عملیات نقشه برداری شامل دو مرحله برداشت یا اندازه گیری و محاسبه و ارائه نتایج کار است. در مرحله اندازه گیری، ازوسایل و دستگاه ها و نیز روش های مختلفی استفاده می شود تا داده های لازم برای مرحله دوم بدست آید. در مرحله دوم نیز از روشهای مختلفی استفاده می گردد. در تمام روش ها، ابتدا خطاها مورد بررسی قرار گرفته و در صورت قابل قبول بودن سرشکن میشوند. نتایج کار به صورتهای آنالوگ (نقشه، مقاطع طولی و عرضی و ...) و یا دیجیتال(جداول، مدلهای رقومی زمین DGM یا DTM)ارائه می گردد. انتخاب وسایل و روشهای مناسب تابع وسعت منطقه، دقت مطلوب و امکانات است.

به دلیل درگیری بسیار زیاد این رشته با هندسه و ریاضیات به نوبه‎ای شاید بتوان این گرایش مهندسی عمران را "مهندسی هندسه" نامید. طراحی و اجرای برنامه‌های عمرانی و مطالعات مربوط به زمین مستلزم وجود اطلاع دقیق مهندسی (مسطحاتی، ارتفاعی) به صورت نقشه‌های گوناگون (ترسیمی، رقمی، تصویری) از منطقه مورد نظر است. مجموعه مهندسی نقشه‌برداری پاسخگوی این نیازها به گونه‌ای هماهنگ با دیگر رشته‌های عمران است و هدفش تربیت افرادی است که آگاهی علمی کافی و مهارت فنی لازم را در زمینه نقشه‌برداری و تعیین موقعیت داشته باشند. داوطلبان ورود به این رشته باید در ریاضیات و فیزیک قوی بوده (جالب است که بدانید این رشته بیشترین ریاضی را در تمام رشته‌های مهندسی دارا می‌باشد با داشتن ۲۶واحد ریاضی در دانشگاه) علاقه‌مندی و آمادگی جسمی (برای کارهای صحرایی و غیره) لازم را دارا باشند. بعضی دروس تخصصی این رشته عبارت‌اند از:
نقشه بردار نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا هنگام کار با دوربین نیوو

• نقشه بردار، مسیر ( راه ، راه آبی ،کانال آب ، خطوط لوله های گاز، نفت، آب و مسیرهای انتقال نیرو و امثال آن )
• کارتوگراف و رسام (روش های معمولی، اسکرایبینگ، اتوماسیون)
• کاردان مترکشی، ترازیابی، تاکئومتری و نقشه برداریهای ساده
• کاردان نقشه بردار مناطق محدود
• کاردان دستگاههای فتوگرامتری ( آنالوگ، دیجیتال و ... ) و دستگاههای الکترونیکی مربوطه
• کاردان خدمات کارهای هیدروگرافی، عمق یابی،
• اقیانوس شناسی و دستگاههای الکترونیکی مربوطه
• کاردان خدمات ژئودزی ( کلاسیک، فیزیکال، ماهواره ای و ...)

صورت پروژه

راه وسيـله اي براي رسيدن از مقصدي به مقصد ديگر است. امـروزه راه پايه ي گسترش اقتصادي مي باشد ، كه تنها با داشتن يك راه خوب مي توان كشاورزي و صنعت را گسترش داد. نخستين كار در ساخت يك راه ، شناخت نوع نياز ما به ساخت آن است. عمليات احداث مسير راه به دو بخش زيرسازي راه و روسازي راه تقسيم بندي مي شود. معمولاً هر پروژه ي عمراني مراحل و ضوابط خاص خود را دارد و طراحي و اجراي هر پروژه ي عمراني بر طبق ضوابط و آئين نامه هايي كه بر حسب نوع پروژه تهيه و تنظيم شده است مورد طراحي و اجرا قرار مي گيرد.

حفر صخره به وسيله نصب كردن وسايلي روي بعضي ماشينهاي حفر تونل در خلال قرن نوزدهم، بعنوان يك قدم مهم در رسيدن به تداوم حفر تونل شناخته شد. احتمالاً‌ قديميترين T.B.M آن بود كه در سال 1856 براي كندن شياري به عرض 33 سانتي متر در پيرامون قاب دروازة تونل هوزاك بكار رفت. پس از خدود 3 متر پيشروي ، ادامه ي كار را مقرون بصرفه ندانستند و آن را كنار گذاشتند . پس از آن ماشينهاي T.B.M سير تكامفل خود را طي كردند تا در سال 1956 نسل جديد اين ماشينها كه داراي تيغه‏هاي ديسكي مدور در جلو بودند، با ساخت اولين سري از آنها توسط رابينز آمريكائي متولد شد.

ادامه مطلب